Felietony

Ostrzeżenie tej treści usłyszałam dzisiaj w radiu. Język mówiony różni się od pisanego tym, że wywnioskować z niego można o wiele więcej, chociażby z tonu głosu spikera.

Krystyna Mazurówna - polska tancerka i choreograf, solistka Teatru Wielkiego,Operetki Warszawskiej oraz Casino de Paris". Mieszka w Paryżu od 1968 r.

Napisałam książkę. Znaczy pierwszą książkę napisałam już ze dwa lata temu, zatytułowałam ją Burzliwe życie tancerki. Rozeszła się ona jak ciepłe bułeczki.

Wielu rodaków, przebywających przez krótszy lub dłuższy czas poza granicami kraju, żyje tam tymczasowo, marząc o jakiejś, bliżej zresztą niesprecyzowanej przyszłości.

Mimo czterdziestu kilku lat spędzonych we Francji wciąż czuję się głównie Polką. Zresztą, w oczach wszystkich moich francuskich znajomków, a nawet i własnych dzieci, jestem typową Słowianką, Polką z krwi i kości, z wszystkimi naszymi narodowymi wadami i zaletami.

Od niedawna znowu zaczęłam współpracować zawodowo z Polską. Choreografia baletu u Wycichowskiej w Poznaniu, współpraca z telewizyjnym „You can dance", udział jako tancerka w spektaklu tańca improwizowanego w „Starym Browarze" Kulczykowej. Dało mi to wszystko wiele emocji i radości!

Nie ma to jak bujne i ożywione życie towarzyskie. W grupie zawsze można miło spędzić czas, pośmiać się, dowiedzieć się czegoś interesującego , oplotkować znajomych i w dodatku nieźle się najeść, no i też trochę się napić...

Znajome damy w moim wieku w każdą niedzielę pilnują wnuków. Pieką jakieś ciasta i przyjmują wnuki podwieczorkiem. Ja – chociaż z mojej trójki dzieci jednemu synalkowi urodziło się potomstwo - wciąż nie czuję babcinej miłości.

Doszedłem do wniosku, że w swoich poprzednich felietonach zachowałem się nie fair. Nieraz pisałem o kobietach w taki sposób, że można odnieść wrażenie, że są bardziej wulgarne i agresywne od mężczyzn. Była mowa o dziewuchach mówiących o włoskich lodach, o lolitach liżących łyżki i o wrednych profesorkach. Jednak w tym tekście chcę poprawić wizerunek koleżanek. Proszę mi wierzyć: czasami się wstydzę, że jestem mężczyzną.