Tam, gdzie przyroda może rozwijać się całkiem swobodnie, jest też wiele do odkrycia. Na wyprawy w głąb pierwotnych, dzikich terenów – od Łęgów Naddunajskich po najwyższe szczyty Austrii – zachęca sześć austriackich parków narodowych.

I znowu wiosna. Gdy przyroda budzi się do życia, ożywa też sześć parków narodowych Austrii. Nie tylko otaczają one ochroną wspaniałe, naturalne obszary – od dolin rzek i jezior, przez bagna i lasy, po tereny górskie – a tym samym ważne środowiska życia wielu rzadkich gatunków, ale również oferują ludziom możliwość spotkania z pierwotną naturą.

Park Narodowy Łęgów Naddunajskich - Nationalpark Donau-Auen, który zajmuje obszar od Wiednia przez Dolną Austrię, obejmuje ochroną ostatnie naturalne równiny zalewowe w Europie Środkowej.
Powoli płynie woda w starorzeczu Dunaju przez bujną gęstwinę lasu łęgowego. Słychać śpiew najróżniejszych ptaków, do tego odgłosy lasu i wody. Na obszarze pomiędzy Wiedniem a słowacką granicą Dunaj może płynąć swobodnie, kształtując przy tym niezwykły krajobraz. Od głównego nurtu Dunaju odchodzą liczne odnogi. Cieszy się z tego powodu nie tylko cudownie kolorowy zimorodek, który potrzebuje do życia zróżnicowanych struktur brzegu z dużą ilością martwego drewna. Także sieweczka drzewna, równie ładny, co rzadki ptak brodzący, uwielbia kamieniste i żwirowe łachy i wyspy. Wiosną można wybrać się z przewodnikiem na wyprawę łodzią, aby obserwować żółwie błotne w kąpieli słonecznej. Przy odrobinie szczęścia zobaczymy na niebie majestatycznego bielika. Do rzadkich skarbów tych wód należy także umbra - w Austrii znana pod nazwą „Hundsfisch”, gdyż stylem pływania przypomina psy.

Polecane wycieczki:
Aby na własną rękę obserwować przyrodę w Parku Narodowym Łęgów Naddunajskich wiosną, warto wybrać się na wędrówkę przez obszar tzw. „Lobau” na obrzeżach Wiednia. Pas trzcin i rzadki las otaczają odnogi Dunaju, nad którymi często możemy też dostrzec ślady bobrów.
W dole rzeki, w Dolnej Austrii, warto odwiedzić Stopfenreuther Au. Obszar ten uchodzi za kolebkę parku narodowego i zachwyca pierwotnością. Wiosną kwitną tutaj różne odmiany storczyków. Na wodzie zobaczymy czaple siwe i białe, perkozki i kurki wodne.

Park Narodowy Gesäuse- Nationalpark Gesäuse w Styrii zachwyca niepowtarzalną florą i fauną i olśniewa przepięknym, rozgwieżdżonym niebem.
Położone na północy Styrii „Gesäuse“ swoją nazwę zawdzięcza szumiącym wodom rzeki Enns. W pierwszej kolejności w oczy rzucają się wysokie skalne ściany gór pasma Buchsteingruppe, Hochtorgruppe i Reichensteingruppe. Tworzą one niemalże ułożone jeden na drugim biotopy, zamieszkane przez unikalne na światową skalę gatunki zwierząt i roślin, tak zwane endemity. Są to relikty ostatniej epoki lodowcowej, których występowanie na całym świecie jest ograniczone do jednego, małego obszaru. W Gesäuse żyje ponad 200 gatunków endemicznych. Należą do nich na przykład pajęczaki, owady, ślimaki oraz rośliny, takie jak podgatunek goździka postrzępionego (Dianthus plumarius subsp. blandus), podgatunek maku alpejskiego (Papaver alpinum ssp. alpinum L.) i występujący na piętrze subalpejskim dzwonek ciemny.
Podczas gdy w górach można obserwować kozice, jelenie i świstaki alpejskie, nad wodą spotkamy wydry, pliszki górskie i brodźce piskliwe. Odosobnienie i spore oddalenie od większych miast sprawiają, że Gesäuse również w nocy zapewnia niepowtarzalne wrażenia - niewiele jest miejsc w Europie, gdzie tak dobrze obserwuje się niebo, jak w Gesäuse.

Polecane obserwacje:
Jeżeli chcecie nauczyć się fotografować gwiaździste niebo, zapiszcie się na kurs w szkole fotografii Parku Narodowego. Oprócz wprowadzenia do astrofotografii, program nauki obejmuje także „Fotospacery dla obserwatorów przyrody”, obserwowanie toków głuszca i cietrzewia, warsztaty fotografowania wody „Dzikie wody - strome skały” oraz „Wyprawy fotograficzne w leśne ostępy”.

Park Narodowy Wysokie Taury - Nationalpark Hohe Tauern, który rozciąga się na terenie trzech krajów związkowych, łączy potężne szczyty i lodowce, huczące wodospady i niezwykle różnorodny świat zwierząt i roślin.
W wysokich górach zwykle długo trzeba czekać na wiosnę. Ale kiedy już przyjdzie, prezentuje się w całym swoim przepychu - krokusy zdobią górskie zbocza, wodospady spadają malowniczo z wysokości, wszędzie słychać świergotanie i bzyczenie. Park Narodowy Wysokie Taury to miejsce, gdzie możemy podziwiać alpejską naturę w pełnej krasie. Park rozciąga się na terenie trzech landów: Karyntii, Salzburga i Tyrolu. Orłosępy brodate, orły przednie i sępy płowe krążą majestatycznie po niebie. Obserwowanie tych ptaków to niezapomniane przeżycie. Na największym obszarze chronionym w Alpach możemy zobaczyć także, jak zwinne koziorożce, mimo wielkich rogów, bez trudu poruszają się po stromym terenie.

Polecane obserwacje:
Od 5 czerwca 2021 w każdy piątek o godzinie 7 można oglądać koziorożce na wolności i w naturalnym otoczeniu. Poranna wyprawa śladami koziorożców zaczyna się przy schronisku Glocknerhaus, trwa około 2,5 godziny, a jej trasa biegnie wzdłuż trasy widokowej Großglockner Hochalpenstraße.
W części Parku Narodowego Wysokie Taury leżącej w Tyrolu Wschodnim, od 18 maja do połowy września 2021 dwa razy w tygodniu można wziąć udział w obserwacjach dzikich zwierząt. Przewodnik zabiera uczestników wycieczki na 22-metrową wieżę w lesie limbowym w Oberhaus. Jest ona wyposażona w lunetę, doskonałe narzędzie do obserwacji zwierząt.
Hasło „Meet a Ranger“ obowiązuje w dolinie Gastein na Ziemi Salzburskiej. Dwa razy w tygodniu przewodnicy zapraszają turystów na wycieczki do parku.
Wodospady Krimml, położone również na Ziemi Salzburskiej, są równie ciekawą, co sprzyjającą zdrowiu atrakcją turystyczną. Najwyższe wodospady w Austrii rozpylają w powietrzu delikatną mgiełkę. Wdychane drobniutkie kropelki wody działają na płuca oczyszczająco i przeciwzapalnie.

Park Narodowy Alp Wapiennych w Górnej Austrii - Nationalpark Oberösterreichische Kalkalpen: chroni największy integralny obszar leśny w Austrii.
Las lasowi nierówny. Zielona puszcza w Parku Narodowym Alp Wapiennych ma różne oblicza. 32 różne typy lasu z wysokim udziałem martwego drewna kształtują naturalną przestrzeń. Jedyne w swoim rodzaju są stare lasy bukowe. Rośnie tutaj najstarszy buk Europy Środkowej (liczy ponad 560 lat). Lasy bukowe jako pierwsze w Austrii zostały uznane za światowe dziedzictwo przyrodnicze UNESCO.
Lasy i obszary krasowe Parku Narodowego Alp Wapiennych podobają się nie tylko ludziom - tereny te zamieszkuje jedyna w austriackich Alpach populacja rysiów. Nawet jeśli nieczęsto się udaje zobaczyć te płochliwe zwierzęta, to ich obecność jest wszędzie wyczuwalna. Oprócz rysia żyją tu jeszcze dwa gatunki dużych drapieżników - przybyła niedawno na te tereny wydra i orzeł przedni.
Wiosną można też obserwować cietrzewie na tokowisku. W sumie w Parku Narodowym Alp Wapiennych mieszka około 50 gatunków zwierząt, w tym różne gatunki nietoperzy, jelenie, kozice i sarny.

Pomysły dla ciekawych świata:
Jeżeli chcecie zobaczyć, jak wyglądają toki cietrzewi, musicie wstać wcześnie rano. Wycieczka, która odbywa się w kilku terminach w kwietniu i w maju, zaczyna się o godzinie 3. Trwa ona około trzech godzin i wymaga pokonania 400 metrów przewyższenia.
W kilku terminach odbywają się wycieczki „Do królestwa rysiów”, których uczestnicy mają okazję poznać środowisko życia tych zwierząt. Wyprawa zaczyna się o godzinie 9 i kończy o 13, podczas wakacji start o godzinie 9.30.

Park Narodowy Jezioro Nezyderskie – Seewinkel w Burgenlandzie - Nationalpark Neusiedler See – Seewinkel, to jedyny w Austrii park narodowy obejmujący tereny stepowe.
Rozległy step w Burgenlandzie na wschodzie Austrii wyróżnia się wyjątkową różnorodnością fauny i flory. Na obszarze pomiędzy pierwszymi wzniesieniami Alp a Małą Niziną Węgierską rozciąga się fantastyczna mozaika, na którą składają się łąki, słone jeziora i Jezioro Nezyderskie z otaczającym je pasem trzcin. Słone, regularnie wysychające jeziora sodowe w Parku Narodowym Jezioro Nezyderskie - Seewinkel, stanowią ekstremalne środowisko do życia. Tereny te są szczególnie atrakcyjne dla miłośników ptaków, bo można na nich wypatrzyć około 300 gatunków ptactwa - przynajmniej tyle zostało dotychczas stwierdzone.

Polecamy ornitologom (amatorom):
Kwiecień należy do słowików i skowronków, wtedy także toki odbywają dropie i rycyki. Akrobatycznymi lotami nurkującymi samce czajki starają się zaimponować samicom.
W maju pojawiają się pierwsze żołny. Pas trzcin zamienia się w jedną wielką salę koncertową, w której rozbrzmiewają liczne ptasie głosy.
W czerwcu gromadzą się kaczki hełmiatki. Szczudłaki, szablodzioby, sieweczki drzewne, czajki, rycyki, krwawodzioby i kuliki wielkie wysiadują w tym czasie jaja. Czaple i warzęchy zbierają się w pasie trzcin.

Leśna gęstwina i malownicze nadrzeczne tereny w Parku Narodowym Doliny Dyi - Nationalpark Thayatal w Dolnej Austrii to środowisko życia żbika europejskiego.
Natura nie zna granic. Dlatego austriacki Park Narodowy Doliny Dyi wraz ze swym czeskim sąsiadem chroni jeden z ostatnich w Europie naturalnych terenów dolinnych. Niewiele jest takich miejsc jak nadrzeczne tereny nad Dyją na północy regionu Waldviertel, gdzie niewielką przestrzeń zamieszkuje tak wielka różnorodność roślin i zwierząt. W ciasnych zakolach rzeki powstało mnóstwo biotopów, których spektrum sięga od dzikich lasów łęgowych po murawy kserotermiczne.
Leśne obszary parku narodowego to ważny obszar lęgowy bociana czarnego, którego najłatwiej jest wypatrzyć rankiem i przed południem podczas łowienia ryb w Dyi. Na początku maja odbywa się wspaniały spektakl, który możemy obserwować przy punktach widokowych Überstieg i Maxplateau - jaszczurki dwupręgie dobierają się w pary. Również bardzo płochliwy żbik europejski, który przez dziesięciolecia nie był w ogóle widywany w Austrii, przemierza nocą tereny parku w poszukiwaniu pokarmu. Od prawie 20 lat żbik znów mieszka w Parku Narodowym Doliny Dyi.

Polecamy miłośnikom dzikich kotów:
Wybieg dla żbików „Friedy i Carlo“ można odwiedzić w każdej chwili. Oba żbiki są przyzwyczajone do ludzi i pozwalają się obserwować przy karmieniu. Ich wybieg znajduje się przy Centrum Parku Narodowego niedaleko Hardegg.
Przy Centrum Parku Narodowego zaczyna się także 6-kilometrowy „Szlak Żbika”. Prowadzi on w dół do doliny, do chaty pustelnika. Szlak opowiada o tym, jak żyją aktywne głównie w nocy żbiki.